گاهی دلتـــــــــ می خواهـــد جایی باشی که در لحظـــ ه امکانش نیستــــــ....
مثلا جایی در میانـه ی بین الحــــــرمیـن...............
میان همهمـــ ه ی آن همـــه زائــر، گوشـــ ه ی دنجـــی بیابـی و به جای
بســاط پیک نیک، سفــره ی دلتـــــــ را پهــن کنی تمامی داراییتــــــ را
که نــه!
تمامی نداریتـــــــ را ،
ترکـــــــ های وجودتــــــ را ،
تکــــ ه های شکستـــــ ه ات را ،
دل ِ رنجـــور و خستـــــ ه ات را و ...
همــه و همــه را دانه دانه بچینــی کنار یکدیگــر و بخوانــی اش به مهمانــی.........
بخوانــی اش و بدانـی که می آیــد به مهمانی سفـــــره ی این دل ِ وامانــــــده ی جـــامانــده....
بخوانـــی اش و ببینــی نگــــاه مهـــــربانش را.......
بخوانـــی اش و نشــــانش دهی دانه دانه نـــداری اتـــــــ را........
بخوانــــی اش و مرهـــــم بخواهــــی خستگــــــی های روح و جانتــــــــــــ را.......
بخوانـــی اش و نشــــــانش دهی بی قــــــــــراری این دل ِ بی تابـــــــ و توانتـــــــــ را........
بخوانـــی اش و نشــانتـــــــــ دهد در انتهای مهمانی که خریــــده اند همــــــه ی نــداریتــــــــ را......
+دست بردلم نگزار
میسوزی...
مگرنمیدانی داغ کربلا بردلم مانده
++درهیاهوی این روزها خودی گم کرده ام میجویم او را
+++دود این شهرمرا ازنفس انداخته است
به هوای کرب وبلا متاجم
++++التماس دعا
یارو تو ژاپن ...........